Logo

Publiczna Szkoła Podstawowa nr 11 im. Szarych Szeregów w Stalowej Woli

Apel pt. Patroni naszych ulic i placów „Dla Niepodległej“ - Maria Konopnicka

Apel - Patroni naszych ulic i placów „Dla Niepodległej“ - Maria Konopnicka

m.konopnickaNa dzisiejszym apelu z cyklu Patroni naszych ulic i placów „Dla Niepodległej”, mieliśmy okazję przyjrzeć się Marii Konopnickiej – wielkiej poetce okresu pozytywizmu, nowelistce, pisarce dla dzieci, publicystce oraz tłumaczce. 

Była nie tylko pisarką, lecz i działaczką społeczną. Kosztem wielu wyrzeczeń samotnie wychowywała sześcioro dzieci. Przez wiele lat tułała się po Europie, nie zrywając kontaktów z krajem – w tym czasie była jedną z czołowych organizatorek protestu światowej opinii publicznej przeciw okrucieństwom Prus wobec strajkujących dzieci Wrześni.

Wydała cztery tomy Poezji. Do najbardziej znanych wierszy Konopnickiej o charakterze społeczno- politycznym należą: „Jaś nie doczekał”, „W piwnicznej izbie”, „Wolny najmita”, „O Wrześni”. Słowa jej najsłynniejszego wiersza „Roty” motywowały Polaków do walki o niepodległość i stały się hymnem pokrzepiającym rodaków w czasach niewoli. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości Rota była kontrkandydatem Mazurka Dąbrowskiego do określenia mianem hymnu narodowego a po raz pierwszy została zaśpiewana w 1910 roku podczas uroczystości upamiętnienia 500-lecia bitwy pod Grunwaldem.

Maria Konopnicka szczególnie ukochała dzieci. Przebywała z nimi niemal przez całe życie, podpatrywała ich smutki i radości. Wiele swoich utworów napisała o dzieciach i dla dzieci, np. nowele takie jak „Mendel Gdański”, „Miłosierdzie gminy”, „Nasza szkapa”„Dym” i wiele innych. Dzieci szkolne znają również inne utwory Konopnickiej „O krasnoludkach i sierotce Marysi”, „Jak się dzieci w brondzie bawiły” i „O Janku wędrowniczku”.

Dzisiejszy apel składał się, jak zwykle z 2 części. Pierwszą obejrzeli uczniowie z klas młodszych, drugą uczniowie klas 4 - 7. Stałym elementem apeli jest ceremonia flagowa i odśpiewanie Hymnu Polski. Następnie prowadzący apel uczniowie przenieśli nas w świat, w którym żyła i tworzyła wielka artystka. Apel ubarwiły wiesze poetki wyrecytowane przez uczniów naszej szkoły oraz „Rota” w wykonaniu szkolnego chóru Puellarum Cantus. Nie zabrakło również wesołej nutki. Uczennice klasy I b wyśpiewały i wytańczyły fragment baśni pt. ”O krasnoludkach i sierotce Marysi”. Nad całością czuwały panie, które przyczyniły się do powstania apelu: Karolina Bednarz- Łój, Ewa Łątkowska i Katarzyna Pisera. Dekorację wykonała Ewa Konieczny. Na zakończenie apelu dla klas młodszych zabrała głos pani wicedyrektor Maria Linek, a na drugim apelu klas 4-7 pani wicedyrektor Lidia Gołębiowska, które podziękowały uczniom i nauczycielom za jego przygotowanie.

Lucyna Goc 

Apel o M. Konopnickiej
Apel o M. Konopnickiej
Apel o M. Konopnickiej
Apel o M. Konopnickiej
Apel o M. Konopnickiej
Apel o M. Konopnickiej
Apel o M. Konopnickiej
Apel o M. Konopnickiej
Apel o M. Konopnickiej
Apel o M. Konopnickiej
Apel o M. Konopnickiej
Apel o M. Konopnickiej
Apel o M. Konopnickiej
Apel o M. Konopnickiej
Apel o M. Konopnickiej
Apel o M. Konopnickiej
Apel o M. Konopnickiej
Apel o M. Konopnickiej
Apel o M. Konopnickiej
Apel o M. Konopnickiej

Biografia Marii Konopnickiej 

Maria Stanisława Wasiłowska (po mężu Konopnicka) urodziła się 23 maja 1842 w Suwałkach. Była drugim dzieckiem Józefa i Scholastyki Wasiłowskich. W 1849 roku rodzina sprowadziła się do Kalisza, gdzie przyszła poetka spędziła dzieciństwo i młodość. Prócz starszej Wandy, Maria miała jeszcze czwórkę młodszego rodzeństwa: Jana Jarosława, Laurę Celinę, Zofię i Jadwigę Julię.

Po śmierci ukochanej żony Józef poświęcił się całkowicie pracy i wychowaniu sześciorga dzieci. Dbał o wykształcenie pociech, czego dowodem może być posłanie dwóch córek do szkoły. W czasie rocznego pobytu na doskonałej i kosztownej pensji sióstr Sakramentek w Warszawie, Maria poznała i zaprzyjaźniła się z rok straszą Ziunią Pawłowską, czyli Elizą Orzeszkową, której miała wiele do zawdzięczenia. 

Nic nie zapowiadało, że Maria będzie tak dobrą i znaną pisarką. Zamierzała przecież poświęcić się rodzinie jako gospodyni, matka i żona. Mając dwadzieścia lat wyszła za trzydziestodwuletniego, przystojnego, kędzierzawego, towarzyskiego i świetnie tańczącego ziemianina Jarosława Konopnickiego (nazywała go w listach „wąsatym aniołem”). Opuściła wówczas ukochany Kalisz i przeniosła się do Bronowa.

Po dziesięciu latach spędzonych przy boku męża Konopnicka i urodzeniu aż ośmioro dzieci (z czego dwoje zmarło zaraz po porodzie), zdecydowała się odejść od męża.

Zamieszkała w dwupokojowym mieszkaniu w Warszawie, na Starym Mieście, przy ulicy Piekarskiej. Choć miała jeszcze małe dzieci, zaczęła pracować. W dzień udzielała korepetycji w zamożnych rodzinach, prowadziła własny dom, cerowała dzieciom ubrania, szyła, gotowała, sprzątała, a w nocy pisała, ucząc się przy tym, by przekazywać ludziom wartościowe wiadomości.

Brała udział w konspiracyjnych i jawnych akcjach społecznych. Była osobą zaangażowaną w sprawy narodowe i społeczne. Współorganizowała międzynarodowy protest przeciw pruskim represjom i prześladowaniu dzieci polskich we Wrześni (1901- 1902), ustawom uwłaszczeniowym (m.in. 1908) oraz prześladowaniom unitów. Propagowała walkę kobiet o należne im prawa oraz organizowała pomoc dla politycznych i kryminalnych więźniów.

14 lutego 1890 roku czterdziestoośmioletnia Konopnicka zamknęła trzynastoletni okres warszawskiego życia i rozpoczęła prawie dwudziestoletni etap wędrówki po świecie, zwaną przez jej biografów „tułaczymi latami”. Zwiedziła wiele krajów, mając na trasie swych podróży między innymi Włochy (1883), Pragę (1884), Niemcy, Francję, Szwajcarię oraz miejscowości kuracyjne Austrii i Czech. Do kraju wracała okazjonalnie.

W latach 1884-1886 redagowała pismo dla kobiet „Świt”, co stało się początkiem jej współpracy z wydawnictwami, prasą krajową, organizacjami społecznymi trzech zaborów, zrzeszeniami polskimi na obczyźnie, Macierzą Szkolną, komitetami pomocy dla wywłaszczonej ludności Górnego Śląska i Wielkopolski. 

Z okazji 25-lecia pracy pisarskiej (1903) otrzymała w darze narodowym (zakupionym ze składek społeczeństwa) dworek w Żarnowcu koło Krosna na Pogórzu Karpackim.

Umarła na zapalenie płuc rankiem 8 października 1910 roku we Lwowie. Została pochowana na Cmentarzu Łyczakowskim.

DO WAKACJI 2023 POZOSTAŁO

24

dni

20

godzin

45

minut

17

sekund

Najnowsze galerie